Op het eerste gezicht lijken Guillaume’s doeken van veraf op zwarte en vlakke tekeningen. Maar als men dichterbij komt, kan men lijnen, vormen, licht en duisternis onderscheiden. Uiteindelijk, als men er langer naar staart, onthullen de lijnen zich nog meer, en is men in staat de tekening te begrijpen, of het nu een persoon is, een architectonisch uitzicht, of een object. Het wekt een gevoel op die je kan vergelijken men net het licht uit doen, je ogen dienen enkele minuten te wennen aan het donker, maar stap voor stap begin je nuances te zien in het donker, en kan je vaag de ruimte nog zien.
Voor Guillaume duren herinneringen niet eeuwig, ze bestaan zolang we ze vertellen, of verbeelden. Toch zullen ze op een dag vervagen, en zo de tekeningen ook. Ze verdwijnen en verschijnen voortdurend, afhankelijk van hoe je ze bekijkt. Elke tekening gaat verder dan een visuele weergave van een omgeving, het is een vertaling van het proces van herinneren en vergeten in de hoop nooit een 100% zwart vlak te moeten tekenen. Als symbool voor een vergeten herinnering…